پسربچه و درخت سیب!

 

پسربچه و درخت سیب

 

 

 یکی نبود

یکی بود ...

در روزگاران قدیم

درخت سیب تنومندی بود ...

با ...

 

 

 این پسر بچه ...

 خیلی دوست داشت

با این درخت سیب مدام بازی کند ...

از تنه اش بالا رود

از سیبهایش بچیند و بخورد

و در سایه اش بخوابد

 

 

 زمان گذشت ...

پسر بچه

بزرگتر شد و به درخت بی اعتنا

دیگر دوست نداشت با او بازی کند

....

....

....

اما  روزی دوباره به سراغ درخت آمد

 

 

 

 درخت سیب

 به پسر گفت :

« های ...

 بیا و با من

 بازی کن... »

 

 

 

پسر جواب داد  :

« من که دیگر بچه نیستم

 

که بخواهم با درخت سیب

 بازی کنم....»

« به دنبال سرگرمی هائی

 بهتر هستم

و برای خریدن آنها

پول لازم دارم . »

 

 

 

درخت گفت:

« پول ندارم من

ولی تو می توانی

 سیب های مرا بچینی

بفروشی

و پول بدست آوری. »

 

 

 

 پسر تمام سیب های درخت را چید و رفت

سیبها را   فروخت و آنچه را که  نیاز داشت خرید

و ........

..

درخت را باز فراموش کرد ...   

و پیشش  نیامد..

و درخت دوباره غمگین شد...

..

 

 

 

مدتها گذشت و پسر مبدل به مرد جوانی شد

و با اضطراب سراغ درخت آمد ...

 

« چرا غمگینی ؟ »

درخت از او پرسید :

« بیا و در سایه ام بنشین

بدون تو

 خیلی احساس تنهائی می کنم... »

 

 

پسر ( مرد جوان )

جواب داد :

« فرصت کافی ندارم...

باید برای خانواده ام تلاش کنم..

باید برایشان خانه ای بسازم ...

نیاز به سرمایه دارم ...»

 

 

 

درخت گفت :

«  سرمایه ای برای کمک ندارم ...

تو می توانی با شاخه هایم

و تنه ام ...

برای خودت خانه بسازی ... »

 

 

پسر خوشحال شد...

 

... و تمام شاخه ها و تنه ی درخت را برید!!

 

 

و با آنها ...  خانه ای برای خودش ساخت ...

 

 

دوباره درخت تنها ماند

...

...

و پسر بر نگشت

...

...

زمانی طولانی بسر آمد

...

...

 

 

پس از سالیان دراز...

در حالی برگشت

که پیر بود و...

غمگین و ...

خسته و ...

تنها ...

 

 

 

درخت از او پرسید :

« چرا غمگینی ؟

ای کاش می توانستم ...  کمکت کنم ..

 

 

….  اما دیگر .... نه سیب دارم ....

نه شاخه و تنه

حتی سایه هم ندارم برای پناه دادن به تو ...

 

هیچ چیز برای

 بخشیدن ندارم ... »

 

 

پسر ( پیر مرد ) درجواب گفت :

« خسته ام از این زندگی

 

و تنها هم ....

 

 

 

فقط نیازمند بودن با تو ام ...

آیا می توانم کنارت بنشینم ؟ »

 

 

 

 پسر ( پیر مرد )

کنار درخت نشست . . . . .

. . .

با هم بودند

به سالیان و به سالیان

در لحظه های شادی و

اندوه . . .

 

 

 

 آن پسر آیا بی رحم  و  خود خواه بود ؟؟؟

؟؟؟

؟؟؟

؟؟؟

؟؟؟

؟؟؟

 

 

نه . . . 

ما همه شبیه او هستیم

و با والدین خود چنین رفتاری داریم ...

؟؟؟

 

 

 

درخت همان والدین ماست

تا کوچکیم ...

دوست داریم با آنها بازی کنیم

...

تنهایشان می گذاریم بعد ...

و زمانی بسویشان  برمی گردیم

که نیازمند هستیم

یا گرفتار

 

 

 

برای والدین خود وقت نمی گذاریم ...

 

به این مهم توجه نمی کنیم که :

پدر و مادر ها همیشه به ما همه چیز می دهند

 

تا شاد  مان  کنند

و مشکلاتمان را حل ...

... و تنها چیزی که در عوض می خواهند اینکه ...

 ***  تنهایشان نگذاریم ***

 

 

 

 به والدین خود عشق بورزید

 فراموششان نکنید

برایشان زمان اختصاص دهید

همراهی شان کنید

شادی آنها

 شما را شاد دیدن است

گرامی بداریدشان

و ترکشان نکنید

 

 

 

هر کس می تواند هر زمان و به هر تعداد

فرزند داشته باشد

ولی پدر و مادر را

فقط یکبار

برای نشان دادن احترام خود به والدینان

این  فایل را برای تمام دوستانتان بفرستید

 

 

علی ای همای رحمت

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را   
که به ما سوا فکندی همه سایه ی هما را    

    دل اگر خدا شناسی همه در رخ علی بین
       به علــی شناختم من به خدا قســم خدا را
 

 

 

کنیه علی (ع)

در فرهنگ عرب، کنیه اسمی غیر از نام اصلی شخص است، که برای مردان با کلمه اَب و اِبن، و برای زنان با اُم و بنت می آید و غالباً برای تعظیم و تکریم شخص به کار می رود. حضرت علی (ع) هم کنیه­های مختلفی داشت: از جمله:

ابو تراب که کنایه از هم نشینی آن حضرت با خاک و سجده های طولانی ایشان داشت. در سال دوم هجری، علی (ع) روزی زمین خوابیده و مقداری گرد و غبار بر لباسش نشسته بود. در این هنگام پیامبر اسلام بر بالین ایشان آمد و با خطاب «یا ابوتراب» آن حضرت را بیدار کرد. از آن زمان آن حضرت به این کنیه مشهور شدند. ابوریحانتین: این کنیه را هم پیامبر برای ایشان قرار داد و به معنای پدر دو ریحانه بهشت، امام حسن (ع) و امام حسین (ع) است.

القاب علی (ع)

در فرهنگ اعراب، لقب اسمی غیر از اسم اصل شخص و نامی است که کسی به آن شهرت می یابد. لقب بر مدح یا ذَمّ شخص اشاره دارد. القاب حضرت علی (ع) فراوان است و همگی دلالت بر مدح حضرت علی (ع) می کنند؛ از جمله:

یعسوب الدین و یعسوب المؤمنین: ابن ابی الحدید که از بزرگان اهل سنت است، در این باره می گوید: این دو لقب را پیامبر اکرم (ص) در دو نوبت به علی بخشید. یک بار به او لقب یعسوب الدین را داد؛ یعنی مالک و رئیس و حاکم دین، و در نوبت دیگر فرمود: یعسوبُ المؤمنین؛ یعنی آقا و رئیس مؤمنان.

مرتضی لقب دیگر حضرت علی (ع) به این معناست که رفتار و کردار آن حضرت، مورد پسند خدا و رسول خداست. از دیگر لقب های آن حضرت، می توان به اسدالله (شیرخدا)، حیدر (شیر بیشه ایمان) و  کاشِفُ الکَرب (برطرف کننده غم) اشاره کرد.

 

آدمهای رنگی!!!

آدم ها را با رنگها یشان شناختم ...

قرمز ، گرم گرم...

آبی، روان و آرام...

سبز ، مهربان و دوست داشتنی ...

...

اما تو سفید بودی ،...

سفید سفید ...

پاک و منزه

امان از آفتاب ... امان ...

تابید و ... هفت رنگت پیدا شد ...

ای رفته از برم به دیاران دور دست !

ای رفته از برم به دیاران دور دست !                                                                   

با هر نگین ِاشک ٬ بچشم ترِ منی

هر جا که عشق هست و صفاهست و بوسه هست ـ

 در خاطر منی .

آن صبحها که گرمی جانبخش آفتاب ـ

چون نشئه ی شراب ٬ دَوَد در میان پوست

یا آن شبی که رهگذری مست و نغمه خوان ـ

دل میبرد ببانگ خوش آهنگ : دوست ٬ دوست ـ

در باور منی

در خاطر منی .

 

هر جا که بزم هست و زنم جام را به جام        

  در گوش من صدای تو گوید که : نوش ٬ نوش 

  اشکم دَوَد بچهره و لب مینهم به جام ـ                       

 شاید روم ز هوش                                                 

باور نمیکنی که بگویم حکایتی :                              

آن لحظه ای که جام بلورین به لب نهم ـ ...  در ساغر منی ....... در خاطر منی . 

برگرد ٬ ای پرندهء رنجیده ٬ بازگرد 

باز آ که خلوت دل من آشیان توست

در راه ٬ در گذر ـ

در خانه ٬ در اطاق ـ

هر سو نشان توست .

 با چلچراغ یاد تو نورانی ام هنوز    

پنداشتی که نور تو خاموش میشود ؟         

پنداشتی که رفتی و یاد گذشته مُرد ؟         

وآن عشق پایدار ٬ فراموش میشود ؟       

نه ٬ ای امید من !                               

دیوانه ی تو ام                                  

افسونگر منی                                   

هر جا به هر زمان ـ                     

در خاطر منی .                  

 

 

دلم پرسید از پروانه یک شب چرا عاشق شدن درد عجیبی ست؟

 

به روی گونه تابیدی‌ُ رفتی                   مرا با عشق سنجیدیُ رفتی

تمام هستیم نیلوفری بود                   تو هستی مرا چیدیُ رفتی

کنار انتظارت تا سحرگاه                     شبی هم پای پیچک ها نشستم

تو از راه آمدی با ناز و آنوقت                تمنّای مرا دیدیُ رفتی

شبی از عشق تو با پونه گفتم            دل او هم برای قصه ام سوخت

غم انگیز است تو شیداییم را              به چشم خویش دیدی و رفتی

چه باید کرد این هم سرنوشتیست     ولی دل را به چشمت هدیه کردم

سر راهت که می رفتی تو آن را          به یک پروانه بخشیدیّ رفتی

صدایت کردم از ژرفای یک یاس             به لحن آبی و نمناک باران

نمی دانم شنیدی برنگشتی و یا این بارنشنیدیّ و رفتی

نسیم از جاده های دورآمد نگاهش کردمُ چیزی به من گفت

تو هم در انتظار یک بهانه از این رفتار رنجیدیُ رفتی

عجب دریای غمناکی ست این عشق ببین با سرنوشت من چها کرد

تو هم این رنجش خاکستری را میان یاد پیچیدیُ رفتی

تمام غصه هایم مثل باران فضای خاطرم را شستشو داد

و تو به احترام این تلاطم فقط یک لحظه باریدیُ رفتی

تمام غصه هایم مثل باران فضای خاطرم را شستشو داد

و تو به احترام این تلاطم فقط یک لحظه باریدیُ رفتی

دلم پرسید از پروانه یک شب چرا عاشق شدن درد عجیبی ست؟

و یادم هست تو یک بار این را ز یک دیوانه پرسیدیُ رفتی

تو را به جان گل سوگند دادم فقط یک شب نیازم را ببینی

ولی در پاسخ این خواهش من تو مثل غنچه خندیدیُ رفتی

دلم گلدانه شب بوهای رویاست پر است از اطلسی های نگاهت

تو مثل یک گل سرخ وفادار کنار خانه روییدیُ رفتی

تمام بغض هایم مثل یک رنج شکستُ قصه ام درکوچه پیچید

ولی تو از صدای این شکستن به جای غصه ترسیدیُ رفتی

غروب کوچه های بی قراری حضور روشنی از تو میخواست

تو یک آن آمدی این روشنی را به روی کوچه پاشیدیُ رفتی

کنار من نشستی تا سپیده ولی چشمای تو جای دگر بود

و من میدانم آن شب تا سحرگاه نگارت را پرستیدیّ و رفتی

نمیدانم چه میگویند گلها٫خدا میداند و نیلوفر و عشق

به من گفتند گلها تا همیشه تو از این شهر کوچیدیّ و رفتی

جنون در امتداد کوچه ی عشق مرا تا آسمانها با خودش برد

و تو در آخرین بن بست این راه مرا دیوانه نامیدیّ و رفتی

شبی گفتی نداری دوست من را نمیدانی که من آن شب چه کردم

خوشا بر حال آن چشمی که آن را به زیبایی پسندیدیّ و رفتی

هوای آسمان دیده ابریست پر از تنهایی نمناک هجرت

تو تا بیراهه های بیقراری دل من را کشانیدیَّ و رفتی

کنار دیدگانت چشمه ای بود و من در پای چشمه تشنه ماندم

تو بی آنکه بپرسی این عطش چیست ز آب چشمه نوشیدیّ و رفتی

پریشان کردی و شیدا نمودی تمام جاده های شعر من را

رها کردی شکستی خرد گشتم تو پایان مرا دیدی و رفتی

سکوت سر شار از سخنان ناگفته است!!!

دلتنگی های  آدمی را باد به ترانه ای می خواند

رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده میگیرد

و هر دانه برفی به اشکی نریخته می ماند

سکوت سرشار ازسخنان نا گفته است

از حرکات نا کرده

اعتراف به عشقهای نهان

و شگفتی های بر زبان نیامده

در این سکوت حقیقت ما نهفته است

حقیقت تو و من!

 

برای تو و خویش چشمانی آرزو می کنم که چراغها و نشانه ها را در ظلماتمان ببیند

گوشی که صدا ها و شناسه ها را در بیهوشی مان بشنود

برای تو و  خویش

روحی که این همه را در خود گیرد و بپذیرد

و زبانی که در صداقت خود ما را از خاموشی خویش بیرون کشد

و بگذارد که از آن چیزها که در بندمان کشیده است سخن بگوئیم

 

 

گاهی آنکه ما را به حقیقتی می رساند خود از آن عاریست

زیرا تنها حقیقت است که رهائی می یخشد

 

از بخت یاری ماست شاید که آنچه می خواهیم یا به دست نمی آید ، یا از دست می گریزد

.

.

.

 پنجه در افکنده ایم با دستهایمان به جای رها شدن

سنگین- سنگین  بر دوش  می کشیم بار دیگران را

به حای همراهی کردنشان

عشق ما نیازمند رهائی ست نه تصاحب

در را ه خویش ایثار باید نه انجام وظیفه

.

.

.

جویای راه خویش باش از اینسان که منم

در تکاپوی انسان شدن

در میان راه دیدار می کنیم حقیقت را، آزادی را ،  خود را

در میان راه  میبالد و به بار می نشیند

دوستی ای که توانمان میدهد  تا برای دیگرانمامنی باشیم و یاوری

این است راه ما

تو و من!